MAŁA DZIEWCZYNKA I ŚWIAT

Wciąż je słyszę

rozkołysały się rozdzwoniły

dzwony starej dzwonnicy

uczepiona liny

niemłoda kobieta

odrywała się od ziemi

w rytmie uderzeń serca

mała dziewczynka

z zadartą do góry głową

i otwartą buzią czekała

kiedy zniknie drewniany dach

a stara kobieta

pofrunie do nieba

i zostanie tylko

bicie rozkołysanych serc

tymczasem gdzieś daleko żałobny kondukt

przekraczał bramy cmentarza

a do nieba ulatywała

czyjaś dusza

Jej śladem

żyła obok w swoim świecie

do którego nikt nie miał dostępu

bywało mówiła coś do siebie półgłosem

zagadnięta nie dawała odpowiedzi

uliczki miasteczka mijała błyskawicą

z nieodgadnionym celem w oczach

zaszywała się w leśne ostępy

kobieta bez wieku

wysoka szczupła i prosta jak trzcina

z twarzą osmaganą wiatrem i opaloną

przez słońce

gdy znienacka wynurzała się z gęstwiny drzew

napawała lękiem

nie robiła nikomu krzywdy

czasem pomogła zagubionym w lesie

wyjść na drogę

nikt nie śmiał nazwać jej wariatką

córka miejscowego doktora owiana legendą

gdy broniąc polskiego nieba zginął ukochany

ona zapadła w mrok

mała dziewczynka

patrząc jej śladem ważyła

ciężar miłości

Było święto

w domu święto – przyszła wiadomość 

na przepustkę z wojska przyjedzie na pewno

drży w gorączce mała dziewczynka 

chce być ładnie ubrana podobać się bratu

przegrywa walkę z grubym szalikiem

nieubłagani rodzice

dobrze że pozwolili wstać z łóżka

szmer w sieni – to już

w drzwiach staje wysoki szczapowaty chłopak

synku jak ty wyglądasz

nie przypomina żołnierza

szary ze zmęczenia i brudny od sadzy

jechał jak się dało odkrytą lorą

w ścisku na zderzaku za lokomotywą

rok czterdziesty szósty trudne czasy

bez słowa syn i matka tulą się do siebie

i ojciec przygarnia ramieniem

mała dziewczynka niezauważona i nieważna

jest tylko kibicem

synku opowiadaj
co tu opowiadać mamo

trwa milczenie