SPOTKANIA PO LATACH - wiersze

Wiersze powstają pod ciśnieniem emocji. Tak jest zawsze. A emocje bywają różne, bo różne są ich źródła. Byłam kiedyś uczennicą liceum w Gdyni. Ten czas pozostał wspomnieniem. Dobrym. Mimo że pod skrzydłami mojej siostry najstarszej nie było mi łatwo. O niej i naszych relacjach nie umiem napisać. Były toksyczne. Co innego szkolny świat. Ale... Zaraz po maturze wyjechałam z Gdyni. Koleżeńskie więzi się porwały, pochłonęło nas życie. Po wielu latach w gronie tych, co pozostali na miejscu, urodził się i zaczął działać komitet organizacyjny koleżeńskich spotkań. Pierwszy raz zobaczyliśmy się wszyscy, no... prawie wszyscy po 26 latach. Oni... W ciągu minionego czasu spotykali się w sposób naturalny. Życie większości toczyło się, jeśli nie w Gdyni, to na Wybrzeżu. Byli blisko, pod ręką. Ja oddalona, żyłam wspomnieniami. Udało mi się być na kilku kolejnych spotkaniach, nie na wszystkich, niestety... Przeżywane emocje spróbowałam zawrzeć w wierszach. Pisałam je będąc w różnych nastrojach, mieszały się we mnie sentymentalny liryzm i ironiczny sarkazm. Wyszło, jak wyszło...

Tyle lat minęło

wychyleni ku sobie

ze swoich światów równoległych

na jedną chwilę wstępujemy

do Heraklitowej rzeki

pieszcząc złudną nadzieję

że nic się nie zmieniło

a my wciąż piękni dwudziestoletni

fleszem spojrzeń niedowierzająco

omiatamy wzajem swoje twarze

wciągamy jak banderę uśmiech

maskujący kod sygnałowy

i reanimujemy wiarę

że tworzymy wspólnotę

bo chodziliśmy do tej samej budy

stado ptaków przelotnych

dziobiemy pospołu

pokruszony chleb wspomnień

2005

Co ja tu robię

osaczona rozgwiazdami uśmiechów

stawiam ostrożne kroki

wśród gorączkowych powitań

kaskadami spływają słowa

a wpatrzone w siebie źrenice

lśnią odkurzoną młodością

w dodekafonii dźwięków

i przestrzeni ruchomych obrazów

krzyżują się sygnały

ja – brzoza radiotelegrafistka

odbieram i wysyłam odpowiedzi

obrzeżami myśli przemyka cień smutku

co ja tu robię skoro jego nie ma

nieśpiesznie zrzucam skórę

kibica – outsidera

wtopiona w tło

tkam wraz z innymi materię wspomnień

kolorowy patchwork

gorliwe potwierdzenie

że byliśmy

2005

Sabat czarownic

spotkałyśmy się

choć los rzucił nas w cztery strony świata

wędrujemy teraz pętlą czasu

tam i z powrotem

słowa jak serie z szybkostrzelnych dział

rozpryskują się między nami

zapadają w krótkie chwile ciszy

sączymy wino śmiech i łzy na przemian

chłoniemy przyśpieszony kurs historii tyle się zdarzyło

chwile szczęścia i traumy losu narodziny i śmierci

dorosłe dzieci i wnuki

i mężczyźni

ach ci mężczyźni tacy wspaniali i tacy nieudani

miłość i samotność

i znowu łzy

każda płacze do swego lustra

a potem znowu śmiech

tamte wagary – pamiętasz

chcesz dam ci przepis na śledzie

pod pierzynką

czas zatoczył pętlę

znów mamy niegdysiejsze naście lat

a ciemne warkocze zmagają się

z dzisiejszą siwizną

za rok znów musimy się spotkać

przyrzekamy solennie

i każda wraca

w swoje koleiny

2008